Jak optymalnie skonfigurować wersje językowe strony dla SEO?

W przypadku serwisów posiadających wiele wersji językowych często pojawiają się wątpliwości co do najlepszego sposobu ich umieszczenia. Wyróżnić możemy 3 podstawowe, najczęściej stosowane metody rozdzielenia różnych wariantów strony przygotowanych w innych językach:

1. Katalog w domenie głównej np. http://przyklad.com/de
2. Subdomena np. http://de.przyklad.com
3. Domena najwyższego poziomu (TLD – top level domain) np. http://przyklad.de

Jakie rozwiązanie jest najlepsze?

Z punktu widzenia pozycjonowania serwisu trudno jest jednoznacznie wskazać najkorzystniejsze rozwiązanie. W przypadku gdy różne wersje językowe zamieszczone są jako podstrony w katalogu, otrzymują one moc z domeny głównej witryny. Natomiast gdy odmiany w innym języku zostaną umieszone w oddzielnych domenach TLD, konieczne jest pozyskiwanie dla nich osobno wartościowych linków. Tymczasem część mocy odnośników zewnętrznych kierujących do alternatywnej wersji w podkatalogu przekazywana jest poprzez linkowanie wewnętrzne do domeny głównej, a stamtąd jest ona przenoszona w głąb serwisu, również do innych wariantów językowych na podstronach.

Metoda wykorzystująca podkatalogi pozwala zatem w pewnym stopniu na ograniczenie kosztów pozycjonowania dla wielojęzykowych witryn. Oprócz wspomnianej kwestii dodatkowej efektywności linków zewnętrznych wynika to również z dwóch innych faktów. Po pierwsze: bardziej korzystne dla domen TLD są linki prowadzące do nich z domen TLD tego samego typu. Przykładowo zakładając osobną domenę dla strony w innym języku np. http://example.de, aby uzyskać jak największą skuteczność bardzo wskazane jest pozyskiwanie do niej odnośników z innych domen, także z rozszerzeniem .de. Zazwyczaj okazuje się to bardziej skomplikowane, czasochłonne i kosztowne niż uzyskiwanie backlinków z domen krajowych takich samych jak dla „oryginalnego” języka strony. Po drugie: znacznym wydatkiem przy większej liczbie języków może okazać się także niezbędne wykupienie dużej liczby droższych zagranicznych domen TLD oraz utrudnienia przy ich obsłudze. Ponadto mogą pojawić się problemy, gdy okaże się, że dla jednego z krajów domena TLD została już wykupiona i konieczne jest zapłacenie bardzo wysokiego „odstępnego”.

Minusem rozwiązania z podkatalogami jest natomiast fakt, że domenie krajowej, jak chociażby .pl, często trudniej jest osiągnąć czołowe pozycje w zagranicznych wersjach wyszukiwarki np. google.fr.

Wariant z użyciem subdomeny można uznać za „kompromisowy” pomiędzy metodą katalogów i osobną domeną TLD. Jego efektywność pod kątem SEO jest nieco ograniczona ze względu na fakt, iż subdomena nie jest traktowana przez Google jako równie silna co zwykła domena. Jeśli jednak posiadamy już domenę główną o długiej historii i wysokiej reputacji to przekazywać będzie ona moc do nowo utworzonych subdomen, co pomoże w ich pozycjonowaniu.

Oczywiście przy wyborze najlepszego sposobu zamieszczenia wersji językowych uwzględnić należy, oprócz kwestii SEO, także wiele innych czynników takich jak:

•  Rodzaj serwisu (sklep, blog, serwis ogłoszeń, strona firmowa itp.),
•  Ograniczenia techniczne witryny (zastosowany CMS, framework, platforma sklepowa),
•  Cele realizowane przez stronę,
•  Przyjęta strategia biznesowa, strategie marketingowe,
•  Liczba wariantów dla różnych języków czy lokalizacji.

Jak widzimy, aby podjąć właściwą decyzję konieczna może być dość szeroka analiza, a dodatkowo powinniśmy kierować się także wygodą i wrażeniami użytkowników strony.

Hreflang, czyli jak spodobać się Google

Wybór sposobu zamieszczenia wersji językowych jest jednak dopiero pierwszym etapem ich prawidłowej konfiguracji pod kątem SEO. Bardzo wskazane jest także odpowiednie oznaczenie wariantów dla różnych języków w kodzie strony, tak aby wyszukiwarki internetowe nie miały problemów z ich interpretacją i prawidłowym wyświetlaniem w wynikach wyszukiwania. Zarekomendowaną do tego celu przez Google metodą jest stosowanie atrybutu „hreflang”. Pozwala on poinformować roboty wyszukiwarki o relacjach między stronami opracowanymi dla różnych języków i lokalizacji. Co ważne, atrybut hreflang może być wykorzystywany zarówno w przypadku używania odmian językowych na subdomenach, domenach TLD, jak i w podkatalogach.

Dodatkową korzyścią jego stosowania jest zapobieganie negatywnemu zjawisku tzw. duplicate content. Może ono występować np. jeśli posiadamy różne warianty strony w takim samym lub bardzo podobnym języku, stworzone dla odbiorców w różnych lokalizacjach (przykładowo strony w języku angielskim dla użytkowników w USA, Australii, Wielkiej Brytanii czy Irlandii). Ich „standardowe” zaindeksowanie mogłoby doprowadzić do duplikacji treści, czyli występowania tej samej zawartości pod różnymi adresami. Natomiast poprzez odpowiednią konfigurację hreflang na takich stronach możemy wskazać Google, którą wersję regionalną powinien prezentować w wynikach wyszukiwania dla danego kraju (oraz podpowiedzieć, że nie są to duplikaty).

Od strony technicznej wdrożenie atrybutu hreflang nie jest bardzo skomplikowanym zadaniem. Wykorzystać można jedną z trzech metod:

1. Kod HTML w sekcji <head> np.

<link rel="alternate" hreflang="en" href="http://przyklad.pl/en" />

2. Nagłówek HTTP np.

Link: <http://przyklad.pl/de>; rel="alternate"; hreflang="de"

Ten sposób przydatny jest w przypadku publikowania materiałów w innym formacie niż HTML np. pliki PDF.

3. Mapa strony XML np.

<url>
<loc>http://przyklad.pl/</loc>
<xhtml:link
rel="alternate" hreflang="es" href=http://przyklad.pl/es />
<xhtml:link
rel="alternate" hreflang="pl" href=http://przyklad.pl/ />
</url>

Powyższe rozwiązanie zastosować można tylko dla wariantów umieszczonych w ramach katalogów tej samej domeny.

Najprostszym sposobem sprawdzenia czy atrybut hreflang został prawidłowo zaimplementowany w serwisie jest skorzystanie z dedykowanego narzędzia dostępnego w Google Search Console. Umieszczona w sekcji „Ruch związany z wyszukiwaniem” w zakładce „Kierowanie międzynarodowe” funkcjonalność prezentuje dokładne informacje na temat odnalezionych w witrynie tagów z atrybutem hreflang oraz wykrytych błędów.

Rys.1. Zakładka „Kierowanie międzynarodowe” w aplikacji Google Search Console

Źródło: Opracowanie własne

Podawane są tutaj adresy URL stron, na których znaleziony został jeden z dwóch typów błędów:

1. Brak tagów powrotnych
Jeżeli strona A zawiera tag wskazujący alternatywną stronę B, to strona B musi posiadać tag zwrotny do strony A.

2. Nieznany kod języka
Język wskazywany w wartości atrybutu hreflang powinien być w formacie „ISO-639-1”, a opcjonalny region należy zamieścić w formacie „ISO-3166-1 alfa 2”. Przykładowo:

• de – treść w języku niemieckim, niezależna od regionu,
• en-GB – zawartość w języku angielskim, dla użytkowników z Wielkiej Brytanii,
• de-ES – zawartość w języku niemieckim, dla użytkowników z Hiszpanii.

Pamiętać trzeba również o tym, że jeśli dany adres posiada kilka wersji językowych, to każda z nich powinna wskazywać wszystkie pozostałe wersje, a nawet samą siebie. Dla przykładu gdy polska strona posiada warianty w języku niemieckim i włoskim, to wersja włoska musi wskazywać na odmiany polską i niemiecką oraz na samą siebie. Jednocześnie strony w języku polskim i niemieckim powinny odwoływać się do wariantu włoskiego, polskiego i niemieckiego.

Ponadto jeżeli witryna posiada stronę główną z możliwością wyboru języka/kraju lub automatycznym przekierowaniem na jedną z wersji, należy zamieścić na niej atrybut hreflang o wartości „x-default” np.
<link rel="alternate" hreflang="x-default" href="http://przyklad.com/" />

Istotne także jest, że za pomocą hreflang określać możemy alternatywne adresy URL nie tylko w obrębie tej samej domeny, ale także na subdomenie lub innej domenie TLD.

Na co jeszcze zwrócić uwagę?

Oprócz wdrożenia atrybutu hreflang istnieją również inne praktyki zalecane w przypadku serwisów o globalnym charakterze:

• Każda wersja językowa powinna posiadać widoczne dla użytkowników linki prowadzące do wszystkich innych wariantów. Jest to przydatne nie tylko dla odwiedzających stronę, ale pomaga także wyszukiwarkom internetowym w lepszym zaindeksowaniu odmian dla poszczególnych języków/krajów.
• Niezależnie od hreflang warto stosować meta tagi umieszczane w sekcji <head> informujące o języku stosowanym na stronie np.

<meta http-equiv="content-language" content="en" />
lub też w ramach znacznika:
<html lang="en-GB">

Dzięki tym rozwiązaniom również ułatwimy robotom wyszukiwarek prawidłową identyfikację różnych wersji.
W przypadku alternatywnych wariantów umieszczanych w tej samej domenie należy pamiętać, aby nie wskazać jednego języka globalnie dla wszystkich podstron całej witryny, lecz osobno dla podstron danych języków/krajów.

• Docelową lokalizację możemy dodatkowo zdefiniować także w narzędziu Google Search Console w zakładce „Kierowanie międzynarodowe”.

Rys. 2. Wybór kraju docelowego w Google Search Console

Źródło: Opracowanie własne

Osobne ustawienia lokalizacji użytkowników można przydzielić tutaj subdomenom, oddzielnym domenom TLD oraz podkatalogom tej samej domeny (należy najpierw dodać wszystkie warianty do konta w Search Console).

Podsumowanie

Nie tylko przygotowanie samej zawartości dla różnych wersji językowych strony wymagać może wielu nakładów. Także rozważenie wad i korzyści poszczególnych sposobów osadzenia wielojęzykowej witryny z uwzględnieniem charakterystyki prowadzonego biznesu może okazać się czasochłonne. Aby włożona praca przyniosła jak najlepsze efekty warto zastosować w serwisie omówione rozwiązania zalecane przez Google oraz przedstawione pozostałe dobre praktyki. Pozwoli to na prawidłowe indeksowanie i rozpoznawanie relacji pomiędzy poszczególnymi wersjami językowymi/regionalnymi. To z kolei przełoży się na poprawę ich widoczności w rezultatach wyszukiwania, a tym samym na wzrost liczby odwiedzin. Ponadto zwiększy się wygoda użytkowników, którzy kierowani będą na właściwe strony przygotowane pod ich kątem.